Przegląd nowości

Role spódniczkowe, czyli „en travesti” w męskim wydaniu

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 15, styczeń 2019 21:23

Grał role kobiece, śpiewajac falsetem, nie tylko w swoich przeróbkach istniejących oper jak Lukrecja Borgia czy Trubadur, ale i w operetkach Hervégo (np. Małgorzatka w Małym Fauście), Offenbacha (Ernestyna w Salonie pana Wzdęckiego) czy Suppégo (np. tytułowa Galatea oraz Limonia w Dziesięciu dziewczętach w poszukiwaniu męża). Od dzieła Donizettiego datuje się tendencja do obniżania rejestru wokalnego partii kobiecych, wykonywanych przez mężczyzn. W fantastyczno-komicznej operze Szewc z Delft (1914) chorwackiego kompozytora Blagoje Bersy basem śpiewa Zła Wróżka jak przystało na postać przynoszącą bohaterom nieszczęście.

Z kolei u Siergieja Prokofiewa w Miłości do trzech pomarańczy (1921) jest to – jak zaznaczono w partyturze –  „ochrypły bas”, należący do złowieszczej Kucharki, uzbrojonej w ogromną, śmiercionośną warząchew i strzegącej tytułowych, czarodziejskich owoców, lecz zarazem żywiącej słabość do kolorowych wstążek, dzięki czemu znajduje się sposób na odwrócenie jej uwagi. Natomiast w „śpiewanym balecie” Kurta Weilla Siedem grzechów głównych (1933) takim głosem charakteryzuje się postać Matki, której dwie córki, w celu zarobienia pieniędzy i polepszenia bytu swej niezamożnej rodziny z Luizjany, wyruszają w szeroki świat, gdzie czekają na nie liczne pokusy i pułapki – tytułowe grzechy. Po siedmiu latach powracają w rodzinne strony, by wieść skromne, lecz uczciwe życie. Sama postać Matki – poza rejestrem wokalnym – niczym specjalnym się nie wyróżnia.

• « poprz.
• nast. »