Przegląd nowości

Role spódniczkowe, czyli „en travesti” w męskim wydaniu

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 15, styczeń 2019 21:23

Tym razem nie jest ona w podeszłym wieku, lecz pozbawioną krzty urody nimfą błotną, cynicznie wykorzystaną przez Jowisza i Merkurego w ich intrydze przeciw zazdrosnej Junonie, która, gdy przekona się, kto w istocie jest rzekomą wybranką jej męża, wyzbędzie się ostatecznie swych bezpodstawnych podejrzeń. 

W wykpieniu nieświadomej niczego nimfy zawiera się znaczna doza okrucieństwa, a w fakcie, że prapremiera 31 marca 1745 roku w Wersalu uświetniała zaślubiny delfina Ludwika (pierworodnego syna Ludwika XV i Marii Leszczyńskiej) z hiszpańską księżniczką Marią Teresą (niebawem zmarłą), dopatrywano się niezbyt stosownej aluzji do aparycji tej ostatniej (choć według Jana Baszkiewicza miała być piękną, a szpetota ponoć charakteryzowała następną żonę Ludwika – Marię Józefinę Saską, z którą miał syna, przyszłego Ludwika XVI – „Ludwik XVI” 1985, s. 7). Przy całej swej wirtuozerii partia Platei posiada wyraźnie parodystyczny rys, eksponowany przez towarzyszący jej chór żab, jakby żywcem przeniesiony z komedii Arystofanesa i odwołujący się do efektów onomatopeicznych, pojawiających się również w śpiewie samej nimfy, chociażby w imitacji śmiechu w II akcie. To także nienaturalnie odległe przeskoki interwałowe w linii głosu, zastosowane później w podobnym celu przez Mozarta w arii Fiordiligi Come scoglio w Così fan tutte. We Francji, gdzie nie było przyjęte angażowanie kastratów, wykonawcy ról kobiecych posługiwali się zazwyczaj najwyższą naturalną odmianą głosu męskiego – kontratenorem (fr. haute-contre). 

• « poprz.
• nast. »