Przegląd nowości

„Hipolit i Arycja” albo kalosze szczęścia

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 11, luty 2019 15:39

Z kolei flety koloryzują akompaniament w arii Fedry Cruelle mère des amours na początku trzeciego, kiedy daje ona upust tajonej namiętności do Hipolita. Tezeusz, zważywszy rozmiary jego partii, okazuje się główną postacią, śmiało mogącą pretendować do rangi tytułowej w dziele, którego libretto oparte zostało na tragedii Jean-Baptiste’a Racine’a Fedra, stanowiącej wzorcowe dokonanie na gruncie francuskiego klasycyzmu.

Jerzy Butryn w tej roli sprostał wyzwaniu, odsłaniając zarówno dramatyczny diapazon swego basu, gdy wymagały tego dające znać o sobie gwałtowne afekty gniewu i nieustępliwości, jak i wtedy, kiedy dochodziły do głosu bardziej liryczne cechy jego charakteru – lament na wieść o rzekomej śmierci syna. Najwięcej wokalnej wirtuozerii wymaga partia Diany.

Do niej też należy stanowiąca epilog apoteoza natury jako pierwowzoru sztuki, a konkretnie słowików w przypadku śpiewu, kiedy w arietcie Rossignols amoureux pojawiają się już onomatopeiczne ornamenty typu koloraturowego, naśladujące trele tych ptaków. Z tą odpowiedzialną partią z powodzeniem zmierzyła się Sylwia Olszyńska. Posągowa Michaela Selinger jako Fedra przede wszystkim położyła nacisk na tragiczny wymiar postaci, przywiązując duże znaczenie dla ważnego w muzyce francuskiej pierwiastka deklamacyjnego, ale w jej śpiewie zabrakło mi większej dozy ekspresji. W tytułowych protagonistów wcielili się natomiast Nathan Vale oraz Nika Gorič.

• « poprz.
• nast. »