Przegląd nowości

Teatro Massimo w Palermo – historia i współczesność

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 10, grudzień 2018 21:31

Wykonany podczas tego inauguracyjnego koncertu „Nuove Musiche” utwór świadczy o tym, iż Giovanni Sollima ulega w swojej twórczości różnym wpływom, łącznie z wykorzystywaniem elementów jazzu i rocka, a także tradycji muzycznych regionu śródziemnomorskiego. Członkowie orkiestry odnaleźli się bez problemu i w tej stylistyce, ponownie imponując wysokim jak na tak młody wiek kunsztem wykonawczym, skoncentrowaniem i pełną współpracą poszczególnych sekcji. Po przerwie Massimo Kids Orchestra ustąpiła na estradzie miejsca Orkiestrze Teatro Massimo, która po mistrzowsku zmierzyła się z wyjątkowo wymagającym i oryginalnym koncertem chińskiego kompozytora Tan Duna: The Map, na wiolonczelę, wideo i orkiestrę, napisanym na zamówienie słynnego wirtuoza Yo-Yo Ma i Orkiestry Bostonu.

Otóż pod koniec Rewolucji Kulturalnej w Chinach, w czasie studiów w Konserwatorium Pekinu, podczas których Tan Dun uczestniczył w zajęciach Hansa Wernera, Toru Takemitsu i Alexandra Goehra, uległ on swoistemu kryzysowi tożsamości twórczej, wynikającemu z obawy utraty kontaktu ze światem dźwięków jego dzieciństwa. Kompozytor urodził się bowiem w mieście Changsha w prowincji Hunan i już od najmłodszych lat pozostawał pod ogromnym wpływem naturalnych dźwięków otaczającej go rzeczywistości: uderzeń kijanek do prania czy brzmienia wyrabianych rzemieślniczo instrumentów perkusyjnych używanych przez lokalnego szamana. Te ostatnie były zazwyczaj wytwarzane z kamienia, toteż ów szaman był powszechnie nazywany „kamiennym człowiekiem”. To dlatego ambicją Duna podczas procesu komponowania The Map było jakby przekształcanie tradycyjnego materiału etnicznego w rodzaj abstrakcyjnego modernizmu, przy jednoczesnym zachowaniu „czystości” źródeł swego pochodzenia. Dodajmy, że realizacja warstwy muzycznej utworu musi cały czas pozostawać w idealnej synchronizacji z wyświetlanym w tle filmie wideo, z czym muzycy z Palermo poradzili sobie doprawdy bez zarzutu. Rezultat okazał się dla licznie zgromadzonych słuchaczy wręcz elektryzujący i utrzymywał ich uwagę w ciągłym napięciu podczas trwania wszystkich części kompozycji. Język muzyczny Tan Duna dostosowuje się na przykład do gestów wiejskich instrumentalistów widocznych na ekranie, co powoduje dialog całej sekcji perkusyjnej orkiestry z pokazywaną na filmie grupą cymbalistów. Innym razem dęciacy wydają dźwięki wyłącznie za pomocą ustników, naśladując w ten sposób szum grabionych przez mężczyznę liści. 

• « poprz.
• nast. »