Przegląd nowości

„Traviata” w tiule i całuny spowita

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 17, luty 2024 21:43

Przywołane przeze mnie w tytule tiule dotyczyły scenografii (Karolina Fandrejewska). W pierwszej odsłonie drugiego aktu tworzą one bezkresny horyzont, choć w mrocznych tonach, jakby dając do zrozumienia, że beztroska wilegiatura szybko dobiegnie kresu, ustępując miejsca dramatowi, którego ostatniego aktu zapowiedzią będą białe i z lekka unoszące się na wietrze pasy tiuli, mogących się kojarzyć ze śmiertelnymi całunami, które niebawem okryją ciało nieszczęsnej Violetty, wypowiadającej skargę Gran Dio! morir sì giovane (Wielki Boże, umierać tak młodo).

W innych inscenizacjach podobną rolę pełniła postać białego anioła (np. Wojciecha Ziętarskiego w Krakowie). We wspomnianej pierwszej odsłonie drugiego aktu dzięki takiemu rozwiązaniu powstaje wrażenie powietrznej perspektywy, zwłaszcza że ogrom pustej sceny nie jest w stanie wypełnić zaledwie jeden mebel, kanapa powracająca w wielu inscenizacjach tej opery (w Salzburgu w 2005 roku w reż. Willy Deckera i sześć lat później w Krakowie w reż. Krzysztofa Nazara), a dzięki technicznym możliwościom łódzkiego teatru daje się dokonać szybkiej zmiany scenerii, kiedy zasłona się unosi, platformy rozsuwają się na boki, a z głębi wjeżdża z salonem Flory.

W następującej scenie baletowej (chor. Karol Urbański) toreadorzy zmienili się w bilardzistów, zastępując piki kijami i w ten sposób zmieniając status na gości odbywającego się przyjęcia. Lubiana przez publiczność Traviata (reżyseria, światła i wideo: Pia Partum) będzie zapewne przez kolejne sezony cieszyć nie tylko łódzkich melomanów. Po otwarciu tego gmachu organizowano bowiem specjalne pociągi operowe na przedstawienia dzieł, których gdzie indziej nie można było usłyszeć i obejrzeć.

                                                                                  Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »