Przegląd nowości

Czarna maska, albo dolnośląska arka Noego (4)

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 01, kwiecień 2021 10:00

Z kolei w Warszawie 18 września 1988 zaprezentowano ten utwór w polskim przekładzie Antoniego Libery i Janusza Szpotańskiego, w reżyserii Alberta Lhereux i w dekoracjach Andrzeja Majewskiego, pod dyrekcją Roberta Satanowskiego (premiera odbyła się w ramach „Warszawskiej jesieni” i przeprowadzono z niej bezpośrednie transmisje radiowe i telewizyjne).

Świat fantasmagoryczny całkowicie zdominował w tym spektaklu rzeczywistość, od początku naznaczoną chorobliwym paroksyzmem. Przez cały czas dawały znać o sobie materializujące się, niepokojące wizje bohaterów, o czym tak pisał Józef Kański: „Na stół (lub koło niego) opadają spod sufitu upiorne jakieś zjawy, trzepoce w powietrzu krwawy całun, śmierć niosące węże wyłaniają się spod podłogi, poruszają się ściany” („Ruch Muzyczny” nr 24 z 1987 roku), a „tajemnicza Czarna Maska okazuje się nie zbiegłym Murzynem jak w tekście sztuki, ale posągowo zbudowanym białym młodzieńcem, bo też idzie tu o uosobienie potęgi seksualnego ożywienia” („Trybuna Ludu” nr 223 z 1988 roku). 

Benigna od swego pierwszego pojawienia wydawała się być dotknięta obłędem, a nie dopiero pod wpływem rozgrywających się wypadków. Ruchome dekoracje pozwalały na poszerzenie scenerii, kiedy ściany domu burmistrza się rozsuwały i wprowadzały w pole widzenia świat znajdujący na zewnątrz, przezwyciężając w ten sposób poczucie klaustrofobii poprzez otwarcie się na zimowy pejzaż, a na koniec  miejsce akcji stawało się cmentarzem. 

• « poprz.
• nast. »