Przegląd nowości

Dni Muzyki Symfonicznej, albo Chumała i Beethoven

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 15, październik 2018 14:05

Zgodnie ze swoją tonacją, promienną jasnością i przejrzystością odznaczał się  Koncert organowy C-dur Hob: 18/1 Josepha Haydna. Dzięki wzorowo układającemu się porozumieniu pomiędzy dyrygentem i grającym solową partię Andrzejem Białkiem udało się wyważyć właściwe proporcje pomiędzy koncertującym instrumentem a akompaniującą orkiestrą, wywodząc je nie tyle z muzycznej rywalizacji, co dialogu. 

Lwi pazur białoruski kapelmistrz ukazał jednak dopiero w „Siódmej” Beethovena. I to nie wdając się w romantyzowanie, którego często doszukuje się w późniejszych opusach tego kompozytora, lecz kładąc przede wszystkim nacisk na logikę klasycystycznej formy i jej przebieg. Tym razem nie forsował też dynamiki, co nie oznacza, iż unikał w tym zakresie większych kontrastów, ale dozował je z większą dozą powściągliwości.

O wiele bardziej, niż poprzednio, odwoływał się do agogiki, stosując zwłaszcza efekt ritardanda, w pełni uzasadniony w odniesieniu do symfoniki Beethovena, który sam z upodobaniem po niego sięgał. A więc po wolnym wstępie Poco sostenuto dyrygent opóźniał wejście tematu Vivace, by tym bardziej  mógł on wybuchnąć swoją żywiołowością. Na pełnię fortissima dyrygent pozwolił sobie natomiast dopiero w zamykającej tę część kodzie. W marszowym Allegretto zadbał o pogłębione brzmienie niskich smyczków, za drugim ich wejściem sięgając po ściszone brzmienie w stosunku do ich ekspozycji i dopiero kulminację podkreślił za sprawą większego natężenia dynamicznego.

• « poprz.
• nast. »