Przegląd nowości

Obłęd jakich mało

Szczegóły

Opublikowano: środa, 20, czerwiec 2018 20:40

Partytura tej opery zdaje się w znacznej mierze przerastać możliwości wokalne współczesnych odtwórców, czemu trudno się dziwić, skoro kompozytor pisał ją z myślą o głosach konkretnych śpiewaków, będących swoistymi fenomenami, by nie powiedzieć „wybrykami” natury. Byli to legendarni: sopran Giuditta Pasta, tenor Giovanni Battista Rubini czy bas Filippo Galli. 

W interpretacji Kariny Trapezanidou-Skrzeszewskiej, występującej w tytułowej partii, najbardziej olśniewająco zabrzmiały ustępy o charakterze lirycznym, wyrażające pogodzenie bohaterki ze swoim przeznaczeniem, przyjmowanym jako ekspiacja za wcześniejsze porzucenie przez Henryka na jej korzyść jego pierwszej żony Katarzyny Aragońskiej, a w których frazy wypełniają typowe dla belcanta długie kantyleny, śpiewane mezza voce. 

Duże wrażenie wywarł też duet Va', infelice, e teco reca z Karoliną Sikorą, występującą w partii odczuwającej wyrzuty sumienia, a dotąd nieujawnionej rywalki Jane Seymour, która wcześniej, niepomna ostrzeżeń o niebezpieczeństwach związanych z przemijającą łaską władcy, na moment przysiądzie na tronie, co przesądzi o roli jaką odegra. W roli spodenkowej wykorzystanego w dworskiej intrydze barda Smetona wystąpiła Olga Maroszek, której głos zachwycał urodą w średnicy i dole skali. Wymienionym artystkom znacznie ustępowali odtwórcy ról męskich: Henryka VIII i lorda Percyego. Za to wdzięcznie w pamięci zapisali się występujący w epizodach: Jarosław Bielecki jako królewski zausznik Harvey oraz Jerzy Wójcik w roli Rocheforta, brata Percyego. Podobnie zresztą było w odniesieniu do chóru, poza finałem podzielonego osobno na dworzan oraz świtę królowej. Część żeńska dała popis niezwykłej muzykalności na początku aktu drugiego w ustępie Oh! dove mai ne andaronooraz w scenie poprzedzającej egzekucję Chi può vederla a ciglio asciutto, udowadniając tkwiący w niej znaczny potencjał artystyczny.

• « poprz.
• nast. »