Przegląd nowości

O najnowszych nagraniach Nikolausa Harnoncourta

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 16, luty 2012 09:54

Do sukcesu kompozycji przyczynił się z pewnością fakt, że jej libretto powstało w oparciu o fragment popularnej wówczas powieści Tomasza Moore’a pt. Lalla Rukh (1817). Tylko w XIX w. przetłumaczono ją na język polski aż trzykrotnie. Zrąb utworu stanowią cztery opowiadania o zabarwieniu orientalnym, a Raj i Peri, druga narracja z kolei, nawiązuje do mitologii perskiej. Jej wyimaginowana akcja rozgrywa się w Indiach, Egipcie oraz Syrii, a trzem wędrówkom protagonistki o osobliwym imieniu Peri odpowiadają trzy części oratorium.

Schumannowskie opus 50 charakteryzuje się ekspresyjnością, bogatą inwencją melodyczną, harmoniczną i rytmiczną oraz głębokim liryzmem. Zgodnie z konwencją epoki, w muzyce tej nie ma pierwiastka egzotycznego [2]. Chyba największą zaletą dzieła są partie przeznaczone dla solistów; śpiewnością odznaczają się tu nawet recytatywy. Oprócz głosów solowych mamy jeszcze w Raju i Peri efektowny chór oraz orkiestrę – zróżnicowaną dynamicznie i bogatą w paletę odcieni kolorystycznych.

Zespoły poprowadzone przez Nikolausa Harnoncourta, czyli Chór i Orkiestra Symfoniczna Radia Bawarskiego, są w omawianym wykonaniu zgrane do perfekcji i oddają energię monumentalnego dzieła bardzo czytelnie. Rolę tytułową wykonuje sopranistka Dorothea Röschmann, której piękny głos jest nasycony żarliwością, dramaturgią oraz tęsknotą bohaterki za utraconym Niebem i Bogiem. Poza tym naszą uwagę przyciągają pierwszorzędne głosy męskie: baryton Christian Gerhaher (występujący jako Gazna) oraz tenorzy Christoph Strehl (narrator) i Werner Güra (Młodzieniec). Mają oni dobrą dykcję, a ich głosy są jasne i mocne. Trudno by też przejść obojętnie obok mezzosopranistki Rebeki Martin oraz alcistki Bernardy Fink (w roli Anioła). Martin urzeka prostotą i – podobnie jak Röschmann i Strehl – zdolnością sugestywnego wyrażania uczuć. Fink natomiast dobrze sprawdza się jako Anioł; jej głos jest słabszy niż kiedyś, ale wciąż pełen dostojeństwa. Trzeba wreszcie wspomnieć o szwedzkiej sopranistce Malin Hartelius (partia Dziewczyny), która imponuje żywiołowością i siłą perswazji. Dołączony do albumu komentarz zawiera niemieckie libretto wraz z angielskim tłumaczeniem oraz dwujęzyczny esej (także po niemiecku i angielsku) o Schumannie i jego oratorium. Nagrań dokonano w Monachium w październiku 2005 roku. Oba krążki trwają łącznie sto jeden minut.

• « poprz.
• nast. »