Przegląd nowości

"Córka pułku" w Opéra National de Montpellier

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 19, styczeń 2010 01:00

Paradoksalnie najwięcej uwagi Livermore poświęca indywidualnemu różnicowaniu zadań aktorskich chórzystów, którzy zresztą wypełniają je z wielką chęcią i zaangażowaniem. To właśnie na tle sprawnie prowadzonych scen zbiorowych na ogół celnie dobrani soliści budują tę zakotwiczoną w okresie wojen kampanii wojsk napoleońskich akcję. Najwięcej pozytywnych reakcji dostarcza żywiołowy występ śpiewającej tytułową partię markietantki Moniki Tarone, nie tylko imponującej nieposkromionym temperamentem aktorskim, ale także dysponującej niezawodną techniką wokalną, klarowną koloraturą i godną pozazdroszczenia dykcją.

Trochę gorzej wypada partnerujący jej w roli młodego Tyrolczyka imieniem Tonio Argentyńczyk Manuel Nuñez Camelino, umiejętnie i z przekonaniem kreujący swojego bohatera, wszakże systematycznie "wyciskający" siłowo atakowane dźwięki w górze skali. Wyraźnie lepiej on sobie radzi we fragmentach o bardziej lirycznym niż popisowym charakterze np. w poruszająco zaśpiewanej romancy z II aktu: "Pour me rapprocher de Marie". Ponadto mocnymi filarami obsady okazują się być doświadczona Hanna Schaer, z powodzeniem ucieleśniająca Markizę de Berkenfield, ujmujący świetną prezencją sceniczną i budujący rolę wspomnianego Sierżanta Sulpicjusza François Harismendy oraz bawiący widzów karykaturalnym ukazaniem komicznej postaci Scypiona de Crakentrop Mathias Foin-Dannreuther.

Na czele Orchestre National de Montpellier stoi młody Jean-François Verdier (uważany za jednego z najlepszych klarnecistów w Europie, autor książek pedagogicznych, obecnie szef muzyczny Orkiestry w Besançon), którego wyrazista, dynamiczna i często rozpętująca istny żywioł dźwiękowych kolorów interpretacja partytury włoskiego mistrza sprawia, że, niezależnie od wysuniętych powyżej zastrzeżeń, ta nowa realizacja pozwala miło spędzić czas. Nic zatem dziwnego, że opuszczający operowy gmach i rozbawieni widzowie nucą pod nosem najbardziej znane motywy tej bezpretensjonalnej, wszak cieszącej się dużą popularnością opéra-comique.

                                                                                     Leszek Bernat