Przegląd nowości

Festiwal w Salzburgu 2022: wieczór Bartoka i Orffa

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 23, sierpień 2022 09:26

Na jej stanowcze żądanie Sinobrody daje jej klucze do tajemnych drzwi, za którymi mieszczą się: izba tortur, zbrojownia, skarby, przepiękne klejnoty, widok na ogród i na ziemie będące jego własnością. Wszystko splamione jest krwią. Sinobrody wzbrania się przed otwarciem kolejnych, siódmych drzwi, ale wreszcie ulega żądaniu małżonki. W ostatniej izbie są skrwawione i martwe zwłoki poprzednich trzech żon. Sinobrody wyjaśnia, że pierwsza była jego Porankiem, druga Południem, trzecia Zmierzchem, a sama Judith ma być jego Nocą.

Trudno o bardziej ponurą i pesymistyczną historię, która przyprawia o depresję pomimo bogactwa i piękna muzyki Bartoka. Twórcy zdają się nam ukazywać libretto oczami Judith. Nie sądzę jednak, żeby przeżyła katharsis, tak jak i ja jako widz nie przeżyłem. Wszyscy pozostaliśmy w niemym przerażeniu.  Rozwiązanie przyjdzie dopiero na końcu drugiego członu wieczoru, a więc w dziele Orffa.

Inscenizacja jest do bólu oszczędna, ale tym silniej działająca na zmysły, budząc zgrozę i klaustrofobię. Jesteśmy w absolutnych ciemnościach, rozświetlanych tylko blaskiem płomieni układających się w różne znaki, z których najbardziej charakterystycznym jest pojawiający się pod koniec znak-słowo: ICH, czyli po niemiecku JA. Czy to ma być symbol absolutnego egocentryzmu i egoizmu bohatera? Fenomenalną odtwórczynią partii Judith była obdarzona mocnym jak skała i pięknym sopranem dramatycznym młoda Litwinka Ausrine Stundyte, którą w ubiegłym roku podziwiałem jako tytułową Elektrę w operze Richarda Straussa. Baryton Mika Kares jako Sinobrody śpiewał znakomicie, ale przy TAKIEJ partnerce był na drugim planie. 

• « poprz.
• nast. »