Przegląd nowości

Analiza kosztownej klęski

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 31, grudzień 2018 07:42

W dniach pierwszych trzech spektakli Króla Rogera przebywałem w Gruzji. Po powrocie okazało się, że następne odbędą się dopiero za wiele miesięcy. Jest to rezultatem koprodukcji pozbawiających bywalców Opery Narodowej uczestniczenia w codziennych spektaklach nowego tytułu, który bez względu na sukces lub klęskę odjeżdża z realizatorami, dekoracjami, kostiumami, obsadą i czym tam jeszcze do innych teatrów – uczestników koprodukcji, aż powróci (albo i nie!), zwłaszcza po zacytowanych poniżej recenzjach.

Pod tytułem „Klęska Mariusza Trelińskiego, czyli stare pomysły nowoczesnego teatru”, Jacek Marczyński napisał w „Rzeczpospolitej”: „W Operze Narodowej doszło do trzeciego spotkania Mariusza Trelińskiego z Królem Rogerem Karola Szymanowskiego. Jeśli reżyser wybiera znowu ten sam utwór, powinien mieć ważny powód… W 2018 roku w Operze Narodowej pod względem interpretacyjnym ten artysta nie ma nic do dodania. Mariusz Treliński poszedł za to śladem najmniej zdolnych współczesnych reżyserów, którym wydaje się, że spektakl operowy musi okazać pogardę dla muzyki. Pozbawił więc Króla Rogera wspaniałych partii chóralnych, które docierają do widza – podobnie jak znaczna część śpiewu solistów – jedynie z głośników. Płaski, lekko zniekształcony dźwięk stał się katorgą dla uszu… Pod względem teatralnym inscenizacja jest z kolei powieleniem tego, co teatr proponuje dziś od dawna. Siedzący obok mnie wybitny francuski znawca twórczości Szymanowskiego prof. Didier van Moere, który przyjechał z Paryża na tę premierę, ujrzawszy dekoracje do pierwszego aktu zawołał ze zdumieniem: „– zupełnie jak u Krzysztofa Warlikowskiego!… Istotnie projekt Borisa Kudlički powiela scenograficzne standardy tandemu Warlikowski-Szczęśniak… Podobnych przykładów jest w Królu Rogerze więcej. Inwalidzki wózek zawsze traktowany jako symbol choroby władzy, który ma Diakonissa. Papieros w rękach głównej bohaterki Roksany ma świadczyć o jej niezależności, konferencyjny stół z fotelami to sygnał dla widza, że obejrzy spektakl o polityce, a skórzana kanapa dowodem pałacowego bogactwa. Do tego należy dodać nieco wyuzdanych tańców i już łatwo zrobić tzw. nowoczesny teatr”. 

• « poprz.
• nast. »