Maria de Montserrat Viviana Concepción Caballe

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 22, październik 2018 06:37

Pietras Sławomir

W Teatrze Wielkim w Warszawie przy nadkomplecie melomanów wyszła podpierając się szwedką i wyraźnie utykając. Zamiast zacząć śpiewanie oświadczyła, że na scenie wieje zimnem, więc boi się otworzyć usta. Przerażony dyr. Jerzy Bojar ruszył pędem za kulisy, aby unicestwić przeciąg. W tym czasie gwiazda łzawo informowała publiczność, że w poprzednim mieście gdzie dawała recital, uderzył w nią na ulicy samochód, stąd to utykanie i szwedka. Siedzący obok mnie impresario Pagartu jęknął, że to już bodaj dziesiąte miasto, w którym opowiada tą nieprawdziwą historię, odwracającą uwagę od utrudniającą chodzenie nadmierną korpulencję. A poza tym na scenie – okazało się – przeciągów również nie było.

Teatry którymi kierowałem dawały corocznie, organizowane przez wybitnego impresaria Barbarę Śliwińską, operowe stagione w Heilbronn. Dyrektor tamtejszego teatru spytał mnie kiedyś, czy zespół łódzkiego Teatru Wielkiego nie mógłby przyjechać na jeden tylko spektakl na rzecz ratowanie zdrowia dzieci, czym zajmowała się specjalna fundacja, kompletująca widownię pełną zamożnych darczyńców. Wybór padł na Traviatę ale pod warunkiem, że w roli tytułowej wystąpi jakiś światowy sopran.

Skontaktowałem się z Carlosem Caballe, bratem Montserrat i jednocześnie jej impresariem. Zaproponowałem przyzwoite honorarium uzgodnione z zamożnymi Niemcami, powołując się na szczególną wrażliwość Maestry na dziecięcą niedolę. Cały świat podziwiał ją bowiem, że na własny koszt prowadzi dom dla kilkudziesięciu sierot z okolic Barcelony.

Po kilku dniach zgłosiłem się po odpowiedź. – Mam dla pana dobre wiadomości – wołał Carlos – brat i impresario. Maestra przyjmuje termin, akceptuje honorarium, ale stawia następujący warunek: Niech pański zespół zagra ten spektakl po swojemu, a „La Stupenda „ po wyjściu na scenę zasiądzie na stojącym pośrodku fotelu, po czym nie ruszając się odśpiewa wszystko. – Ale Traviata przecież na końcu umiera! – krzyknąłem przerażony. Owszem – odpowiedział spokojnie – Maestra wzięła to pod uwagę. W finale osunie się z fotela!... Całe szczęście, że takie przedsięwzięcie nie doczekało się realizacji.

Wszystko to jest już przeszłością. Przed tygodniem odbył się jej pogrzeb, a kilka dni później w Teatro Liceo uroczysty spektakl Purytanów Belliniego, jednego z tych belcantowskich arcydzieł, w których odnosiła największe tryumfy.

                                                                               Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »