Przegląd nowości

Łaska tłumu na pstrym koniu jedzie albo końska opera w MET

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 03, listopad 2018 12:20

O tym, że mamy do czynienia z operą werystyczną, przekonuje na początku dbałość o rodzajowe detale, co przejawia się w niewybrednym drapaniu się w sempiternę przez barmana Nicka. W scenach zbiorowych natomiast występuje nadwyżka ruchu, jakby wszyscy cierpieli na ADHD, wówczas jeszcze niezdiagnozowane. Poza tym dorośli mężczyźni zachowują się niczym przedszkolaki, podskakując i wdając się w zaczepki i niegroźne bójki. 

W przeciwieństwie do Enrica Carusa z obsady prapremierowej, typowego tenora z dawnej epoki, a więc przysadzistego pokurcza, Jonas Kaufmann, obecny odtwórca roli Dicka, już samą swą urodą czyni wiarygodną postać łotrzykowskiego amanta.

A tę fizyczną wspiera wokalną. W pierwszym akcie po intonacji wysokiego tonu pięknie go sfilował, czyli wyciszył. W arii Sono Ramerrez: nacqui vagabondo w drugim, obok intonacji wysokich dźwięków na sposób włoski, a więc pełnym głosem, odwoływał się też do ekspresyjnego falsetu, chcąc za jego pośrednictwem wyrazić uczucia bardziej lirycznej natury. Cieszy zatem, że śpiewak ten powrócił do formy po przeżytym kryzysie. Eva-Maria Westbroek raczej nie przydaje Minnie tradycyjnych cech kobiecych, tworząc postać, która, żyjąc samotnie pośród mężczyzn, przejmuje od nich stanowczy i nieco szorstki sposób bycia.

• « poprz.
• nast. »