Przegląd nowości

O Bohdanie Wodiczce bez rocznicy

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 16, lipiec 2018 07:45

W 107 lat od urodzin, 33 lata od śmierci i 54 lata od klęski poniesionej w reformatorskim dziele kształtowania oblicza artystycznego odbudowanego Teatru Wielkiego w Warszawie powstała monografia Bohdana Wodiczki, jednego z najwybitniejszych kreatorów opery polskiej XX wieku.

Napisał ją zaledwie trzydziestokilkuletni warszawski muzykolog Michał Klubiński, syn rodziców profesjonalnie zajmujących się muzyką, dedykujący im swą rzetelną, dogłębnie przemyślaną i opartą na wielu źródłach, interesująco napisaną pracę. Nosi tytuł „Bohdan Wodiczko. Dyrygent wobec nowoczesnej kultury muzycznej”. Zarówno autor (aktualnie pracuje nad różnymi aspektami życia i twórczości Zygmunta Mycielskiego) jak i temat Wodiczkowskiej monografii  jest mi szczególnie bliski.

Od lat nawołuję, perswaduję, krytykuję a nawet zawstydzam kolejne pokolenia polskich muzykologów za brak należytego zainteresowania twórcami, interpretatorami, organizatorami, popularyzatorami, pisarzami i publicystami, budującymi dzieje polskiej muzyki.

Dzięki Michałowi Klubińskiemu postać Bohdana Wodiczki doczekała się utrwalenia w formie obszernej biografii, skrupulatnie przedstawiającej jego młodość, przedwojenne studia muzyczne u Piotra Rytla (kompozycja), i Waleriana Bierdiajewa (dyrygentura).

Po wojnie znalazł się w Sopocie, gdzie współtworzył Filharmonię Bałtycką, wykładał dyrygenturę i działał w Polskim Radiu. Jego niełatwy charakter, odwaga i bezkompromisowość powodowały częste zmiany na dyrygenckich stanowiskach (Łódź, Kraków, Warszawa, Katowice). W okresach bezrobocia  (takie również bywały !) dyrygował Domkiem trzech dziewcząt czy Cnotliwą Zuzanną reżyserowanymi przez Danutę Baduszkową, lub uciekał do swej lodowatej samotni – Reykjaviku, stając się wybitną postacią życia muzycznego Islandii.

Centralna część liczącej blisko 500 stron monografii poświęcona jest działalności w Warszawie. Najpierw w Filharmonii Narodowej zmaganie z rywalem Witoldem Rowickim, potem kilkuletnia epopeja przygotowywania zespołu i programu artystycznego na otwarcie Teatru Wielkiego. Wreszcie tragiczna dla losów tego Teatru dymisja Wodiczki, kilka miesięcy przed inauguracją.

• « poprz.
• nast. »