Przegląd nowości

„Parsifal”w Opéra Bastille

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 15, lipiec 2018 17:57

Nowa inscenizacja wagnerowskiego Parsifala w Operze Paryskiej, była przez publiczność i krytykę niecierpliwie oczekiwana nie tylko dlatego, że jej pierwsze przedstawienia musiały z powodu awarii technicznych zostać odwołane, ale przede wszystkim ze względu na fakt, iż ostatni raz to uroczyste misterium sceniczne pokazano w przepastnej sali przy placu Bastylii w roku 2008. Wyreżyserował je wówczas Krzysztof Warlikowski, którego kontrowersyjna, wszak pasjonująca wizja wywołała wiele gorących sporów i wieloznacznych ocen, nie pozostawiając przecież nikogo obojętnym.

Niestety nie można tego powiedzieć o końcowym rezultacie pracy brytyjskiego inscenizatora Richarda Jonesa, zdradzającej pewną ambicję poszukiwania oryginalnych tropów interpretacyjnych, ostatecznie rozczarowującej jednak banalnymi i nie zawsze spójnymi koncepcjami, niejednokrotnie powielającymi znane już skądinąd pomysły.

Otóż Jones postanowił zdesakralizować muzyczno-filozoficzny testament Wagnera i wykazać, że jego dzieło obnaża dwa poziomy występujących przeciwko naturze iluzji: „szalony świat pornografii” i „świat dogmatów” (to wyrażenia zaczerpnięte z umieszczonego w programie tekstu reżysera). Można się zatem domyślać, że w pierwszym przypadku chodzi tutaj o hedonistyczne i zatrute występkiem królestwo czarownika Klingsora, symbolizujące znienawidzone przez kompozytora społeczeństwo dekadenckie, zaś w drugim o niemniej godną potępienia - według Jonesa - wspólnotę Graala, jakby uwięzioną w rytualnej adoracji świętych relikwii, choć tak naprawdę pozbawioną prawdziwej i żywej wiary. Jej odziani w utrzymane w szarych barwach i zuniformizowane stroje sportowe członkowie, tworzący działającą w jakimś bliżej nieokreślonym reżimie totalitarnym sektę, gromadzą się już nie w zamku Montsalvat, lecz u stóp złotego posągu Titurela, założyciela owej sekty.

• « poprz.
• nast. »