Przegląd nowości

Ignacy Jan Paderewski i Marcella Sembrich-Kochańska w przyjaźni muzycznej i w działaniach na rzecz odrodzenia Polski

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 09, listopad 2018 13:40

Podarował jej też dla roli Ulany kostium góralskiej dziewczyny. Tragiczny splot okoliczności zdarzył, iż w okresie przygotowań do premiery oboje artyści pogrążeni byli w żałobie: w marcu 1901 roku zmarł kaleki syn Paderewskiego, Alfred – w grudniu tegoż roku Sembrich straciła nieuleczalnie chorego młodszego syna, Marcela. Próby w Metropolitan Opera trwały niespełna dwa tygodnie, chór liczył 150 osób, obsadę dobrano starannie. Niemniej w dniu premiery, 14 lutego 1902 roku, nie wszystko było jeszcze dopracowane.

Wywoływany przez publiczność już po pierwszym akcie Paderewski nie wyszedł do ukłonów. Dopiero na koniec Sembrich niemal siłą wyprowadziła go na scenę. Rezonans w prasie był szeroki, zainteresowanie znaczne. Zarówno Paderewski jak Sembrich wypowiadali się w wywiadach wzajemnie o sobie z serdecznością i uznaniem. Zespół MET, który zawsze dużo grał w objeździe, pokazał Manru w Filadelfii, na Brooklynie, w Bostonie, Chicago, Pittsburgu i Baltimore. Na scenie w Nowym Jorku prezentowano dzieło dziewięć razy. Wczesną jesienią 1903 roku Paderewski i Sembrich, obok braci Reszków, wystąpili na festiwalu muzycznym w Londynie. Uznano po nim Polaków w ogóle za jeden z najbardziej artystycznych narodów świata. Stosownie do tej renomy muzycy byli wysoko opłacani.

• « poprz.
• nast. »