Przegląd nowości

Honorowy Obywatel Szczawna-Zdroju

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 13, listopad 2017 08:38

Dzięki temu nigdy nie przerwał publicznych występów, podczas których nie tylko śpiewa w pełni formy swego fascynującego głosu, ale prowadzi koncerty z interesującą narracją, błyskotliwym dowcipem, zawartością unikalnych informacji i rewelacyjnych wspomnień. Osobnym rozdziałem w jego życiorysie jest działalność charytatywna.

Podczas uroczystego Wieczoru w Szczawnie zaprezentował wspaniałą formę, świetny nastrój i olśniewający poziom wokalny w repertuarze operowym z nagrań (których na szczęście jest wiele) oraz w repertuarze pieśniarskim, wykonanym przy akompaniamencie sprowadzonego specjalnie z Poznania młodego, utalentowanego pianisty Sebastiana Badziągowskiego.

Prezes Paweł Skrzywanek, dbający w Szczawnie i Jedlinie w równym stopniu o poziom lecznictwa, co jakość oferty artystycznej Uzdrowiska odkrył, że Wiesław Ochman nie jest jedynym tenorem w gronie absolwentów Zespołu Szkół Plastycznych, którzy właśnie zjechali do Szczawna, aby uczcić jubileusz swej artystycznej Uczelni. Przed niewielu laty otrzymał tu dyplom Wojciech Sokolnicki, śpiewający również głosem tenorowym, potwierdzający po latach przypadku Ochmana, że Szczawno ma dobry klimat dla tenorowych talentów. Prezes odnalazł młodego śpiewaka, poprosił o krótki występ na uroczystości nadania obywatelstwa honorowego swemu poprzednikowi, a nawet specjalnie sprowadził z Poznania akompaniatora. Miała to być niespodzianka dla Mistrza, atrakcja dla publiczności, no i niezła promocja dla początkującego śpiewaka, mającego za sobą bodaj dopiero jedno przedstawienie operowe.

W ostatniej chwili młody tenor odmówił występu. Nie z powodu tremy, niedyspozycji, braku wolnego terminu, czy niechęci do śpiewania za darmo. Jako powód podał chęć spotkania się z kolegami z klasy, których dawno nie widział.

Nie będę komentował tej decyzji. Gdybym był młodym tenorem mogącym zaśpiewać przed taką legendą jak Wiesław Ochman, sprowadziłbym na koncert kolegów z klasy, rodzinę, znajomych, wielbicielki, recenzentów i impresariów, a Nestora z wdzięczności pocałowałbym publicznie w rękę.

Szkoda, że nie jestem tenorem!

                                                                      Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »