Przegląd nowości

Subiektywny kalejdoskop pianistyki światowej – Radu Lupu (30)

Szczegóły

Opublikowano: środa, 08, listopad 2017 07:02

W naturze człowieka zapisana jest permanentna gotowość i otwarcie na przeżycia wyjątkowe, niecodzienne, szczególnie ekscytujące i rzadko spotykane. Siedząc w pierwszym rzędzie czujemy ciepło reflektorów estradowych, wzruszamy się koncertem noworocznym, wstrzymujemy oddech wspólnie z kilkutysięczną publicznością w momencie luki pamięciowej solisty stojącego pośrodku sceny... Tęsknota człowieka za takimi, wspólnie przeżywanymi momentami jest ogromna. Wypatrujemy zjawisk nieziemskich, zrazu trudnych do zdefiniowania, będących w kompletnej opozycji do tego wszystkiego co do tej pory poznaliśmy i czego doświadczyliśmy. Potrzeba nam wielkich uniesień. Żywimy się nimi. Dotyczy to również muzyki klasycznej.

Podczas koncertów oczekujemy rzeczy niestandardowych, nieszablonowych. Wyczekujemy spazmatycznych, na wskroś emocjonalnych i pełnych żaru występów w których obie strony, zarówno muzyk jak i publiczność, w jednakowy sposób oddają się bez reszty muzycznym uniesieniom. Typowy koncert, bez większych gestów spontaniczności i odrobiny szaleństwa staje się jedynie marną kopią wcześniej zarejestrowanych nagrań. W przypadku koncertów na żywo to zdecydowanie za mało. Sięgając do wspomnień z koncertów sprzed lat, tak skrzętnie spisywanych i później publikowanych w wielu pamiętnikach i recenzjach koncertowych, na pierwszy plan wysuwa się transcendencja występów muzycznych. Opisy wyraźnie sugerują, że muzyka jest jedynie pretekstem do przeżyć głębszych, zestawianych w jednym szeregu ze stanem wyjątkowego uniesienia duchowego, z modlitwą. Przeżycia, które pozostaną z nami na całe życie, o których będziemy mówić dzieciom i wnukom. Bezcenne skarby podarowane nam przez największych artystów. Precjoza, którymi żyć będziemy przez całe lata.

• « poprz.
• nast. »