Przegląd nowości

„Dydona i Eneasz” Purcella w Opéra Royal de Wallonie w Liège

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 13, maj 2017 19:03

Do tej pory uważano, że Purcell skomponował swoje dzieło jesienią 1689 roku na cześć nowego suwerena Karola III i że zostało ono wystawione w formie spektaklu szkolnego przez choreografa Josasa Priesta prowadzącego pensjonat dla panien pochodzących z arystokratycznych rodów. Najnowsze badania wykazały jednak, że wystawiono je już w okresie pomiędzy 1682 i 1684 rokiem w Whitehall, na dworze króla Karola II lub w apartamentach królewskiej rezydencji Windsor. Za taką tezą przemawiają trudne do podważenia argumenty. Po pierwsze widniejące na partyturze wskazówki sceniczne precyzują, że dzieło było przeznaczone dla profesjonalnego teatru. Ponadto język muzyczny Dydony i Eneasza jest podobny do języka cechującego inne kompozycje angielskiego twórcy, powstałe na początku lat 1680, a w dodatku wiadomo, że rozkład zajęć Purcella wykluczał możliwość jego uczestnictwa w próbach we wspomnianym roku 1689. Wreszcie badacze wysuwają jeszcze jedną istotną tezę. Otóż twierdzą, że blisko związany z nowymi władcami librecista Nahum Tate nigdy by się nie ośmielił uczcić obejmowania przez nich tronu historią opowiadającą o królowej opuszczonej przez mężczyznę, którego kocha, zwłaszcza, że Karol III miał kochankę…

Dydona i Eneasz charakteryzuje się spójną i perfekcyjnie wyważoną konstrukcją, zdradzając inspirację twórczością Monteverdiego i Lully’ego. Odwołuje się także do tradycji typowo angielskiej formy muzycznej, jaką jest masque (maska), która łączy w sobie teatr, poezję, śpiew, taniec i…przemyślnie wykorzystywaną maszynerię teatralną. Jest to zresztą gatunek, który na przestrzeni całej swojej historii podlegał stałej ewolucji, co ostatecznie doprowadziło do narodzin opery angielskiej. Wziąwszy pod uwagę te wszystkie czynniki oraz fakt, że dzieło Purcella zawiera w sobie głęboką prawdę dramaturgiczną, trzeba stwierdzić, iż jego sceniczna realizacja stawia przed reżyserami wyjątkowo trudne wyzwania. W Opéra Royal de Wallonie w Liège zmierzyła się z nimi dwójka młodych, ale już uznanych inscenizatorów: Cécile Roussat i Julien Lubek, którzy są również odpowiedzialni za dekoracje, kostiumy i układy choreograficzne. Niewątpliwie ta rzadka możliwość „trzymania w ręku” wszystkich składników spektaklu jest gwarancją jego spójnej stylistyki i jednolitej budowy.

• « poprz.
• nast. »