Przegląd nowości

Francuska wersja „Pór roku” Haydna

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 09, marzec 2017 10:14

Powstały w 2010 roku Le Palais Royal to zespół dość nietypowy w pejzażu życia muzycznego we Francji (miałem już okazję o nim w tym miejscu pisać), złożony z grającej na instrumentach dawnych orkiestry i profesjonalnego chóru. Jego założycielem i szefem jest wybitny dyrygent i organista Jean-Philippe Sarcos, którego zainteresowania obejmują okres od końca siedemnastego wieku do początków wieku dwudziestego. Wszakże celem Sarcosa, a nawet artystycznym powołaniem, nie jest wyłącznie prezentowanie tak nakreślonego repertuaru.

Oto bowiem od wielu już lat usiłuje on odnowić i odświeżyć formę koncertu, uprzywilejowując bliski kontakt z publicznością. Temu właśnie ma między innymi służyć poprzedzające wykonanie każdego utworu słowo wstępne, kiedy to dyrygent w bezpośrednim i wyjątkowo eleganckim stylu przybliża słuchaczom tajniki kolejnych kompozycji, kontekst ich powstania, budowę i przede wszystkim klimat oraz ukryte i nie wszystkim od razu dostępne znaczenia: muzyczne, poetyckie, filozoficzne itd. Każdy odbiorca może wówczas odnieść wrażenie, że to właśnie do niego się zwraca dyrygent. Swoim wprowadzającym wystąpieniem natychmiast przykuwa on uwagę nawet tych osób, które rzadko - albo w ogóle - obcują z muzyką, przybliżając im tym samym sztukę dźwięków i zachęcając do częstszego bywania w salach koncertowych. Kontakt z publicznością jest w tym przypadku jeszcze dodatkowo wzmocniony poprzez to, że chór rzeczonego zespołu śpiewa wszystkie swoje sekwencje z pamięci, co należy do rzadko stosowanej praktyki. Wreszcie nie bez znaczenia jest tutaj fakt, że zespół Le Palais Royal rezyduje w sali dawnego Konserwatorium w Paryżu, powstałego na początku dziewiętnastego wieku obiektu o przeznaczeniu koncertowym, a nie jak to wówczas było w zwyczaju – operowym. Warto przypomnieć, że to w tym posiadającym bogatą historię miejscu miała swoje prawykonania duża część ważnych pozycji francuskiego repertuaru, jak choćby Symfonia fantastyczna Berlioza (w 1830 roku). Oprócz pięknego wystroju, dodatkowym atutem owej sali są jej kameralne rozmiary, które zawsze tak bardzo wpływają na bliski kontakt wykonawców z publicznością. Można się było o tym przekonać raz jeszcze w trakcie kolejnego koncertu, jaki Sarcos zaproponował swoim wiernym już słuchaczom na początku marca.

• « poprz.
• nast. »