Przegląd nowości

Semiramida w męskim przebraniu

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 26, wrzesień 2016 14:52

Z aktu na akt śpiewała coraz lepiej, a głos ma dźwięczny i czysty. Dwie kolejne panie Ewa Leszczyńska sopran, i Elwira Janasik mezzosopran miały głosy miłe, ale kreując role mężczyzn, do tego zakochanych, nieco szarżowały. Ewa Leszczyńska jako książę Mirteo siadała zawsze nadmiernie rozkraczona a chodzić starała się krokiem kowbojskim. Elwira Janasik robiła groźne miny i dawała dużo głosu. Aby trochę rozładować muzyczne dłużyzny z serii „da capo” reżyserka wprowadziła sceny będące jakby projekcją myśli, marzeń i snów bohaterów, co bez żadnej licencji, np. dymu czy zasłony wprowadziła do akcji.

Było też całkiem realne, a nie symboliczne, rzucanie butami przez wściekłą narzeczoną Tamiri. Skromna ale funkcjonalna scenografia dobrze imitowała rozmaite miejsca, głównie na zamku Semiramidy. Gorzej, ale za to postmodernistycznie było z kostiumami. Specjalnie uszyte kaftany wedłu projektów Katarzyny Nesteruk, stylizowane na Orient otrzymali główni bohaterowie (poza Tamiri), dwaj słudzy mieli jeszcze czarne turbany. Natomiast pozostałe towarzystwo odziane było niby elegancko, ale całkiem współcześnie, coś jak np. goście weselni z Grodziska Mazowieckiego. Tutaj zapewne chodziło nie o estetykę lecz oszczędność. Grał bardzo sprawnie i z zapałem Royal Baroque Ensamble a wspomagał śpiewaków Chór Collegium Musicum Uniwersytetu Warszawskiego. Sama muzyka była aż do bólu typowa, a więc zwyczajnie nudnawa. Wielka praca rekonstrukcyjna, jaką wykonał kierownik muzyczny przedstawienia Marco Vitale uznać trzeba za pożyteczną, ale w niewielkim stopniu posuwającą nas w poszerzaniu wiedzy o epoce. Szkoda, że muzyki nie komponował Leonardo da Vinci.

                                                                               Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »