GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowości"Córka Pani Angot" Lococqa w Opéra de Lausanne
Strona 3 z 6 O nieprawdopodobnym sukcesie Córki Pani Angot świadczą też dokonywane przez licznych naśladowców przeróbki i pastisze, a także fantazyjne i karykaturalne wykorzystywanie niektórych zaczerpniętych z niej kupletów - lub tylko ich melodii - w parodiach politycznych. Zważywszy na to, że operetka Lecocqa bardzo szybko dotarła do Szwajcarii (Genewa, Lozanna, Vevey), stając się tam, obok Wesołej wdówki Lehara i Rêve de Valse Oscara Straussa, najczęściej wystawianą pozycją lekkiego repertuaru, trudno zrozumieć, dlaczego w czasach nam bliższych pojawiła się w Lozannie na scenie po raz ostatni aż w 1977 roku (pod dyrekcją Jésusa Etcheverry'ego). Tym bardziej trzeba docenić fakt, że kierujący tutejszą placówką Eric Vigié postanowił nadrobić to trwające od ponad trzydziestu lat zaniedbanie. Libretto Córki Pani Angot - wprowadzające zarazem fikcyjne i historyczne postaci - opowiada dość banalną historię kwiaciarki z paryskiej dzielnicy Halles, niejakiej Klarci (Clairette) Angot, która ma wyjść za mąż za fryzjera Pomponneta, a która jednocześnie podkochuje się w ulicznym piosenkarzu Ange Pitou, który z kolei zdradza ją z aktorką - panną Lange, faworytą Barrasa - członka Dyrektoriatu, a także kochanką finansisty Larivaudière'a. Po licznych perypetiach to w końcu wierny Pomponnet uzyskuje rękę kwiaciarki, która wielkodusznie oddaje Ange'a Pitou swojej niegdysiejszej koleżance z pensji, a obecnie rywalce: pannie Lange. Otóż niezależnie od tej dość schematycznej intrygi podkreślić należy, że nowością jest tutaj wprowadzenie do repertuaru lirycznego niezmiernie rzadko wykorzystywanego przez twórców operowych epizodu historii francuskiej: okresu rządów Dyrektoriatu, sprawującego władzę w schyłkowym okresie Rewolucji Francuskiej, aż do dokonanego przez Napoleona Bonapartego zamachu stanu.
Oprócz owego wspomnianego w libretcie Barrasa, do naprawdę żyjących w tamtych czasach osób należą jeszcze Ange Pitou i panna Ange. Ten pierwszy to początkowo oczarowany rewolucyjnymi ideami dziennikarz - który po zobaczeniu ściętej głowy rewolucjonisty zatkniętej na tyczce przeszedł do obozu monarchistów - a następnie najbardziej znany w Paryżu piosenkarz uliczny, którego pełne polotu i ciętej satyry strofy zaprowadziły na trwającą dwa lata katorgę. Ta druga zaś to aktorka Comédie-Française, która podobnie jak Pitou, lecz z innych pobudek, straciła rewolucyjny zapał i korzystała z przywilejów, jakie dawała jej przynależność do arystokratycznego klanu.
|
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |