Przegląd nowości

Stacja międzyplanetarna Solaris wylądowała na krakowskim Chmieleńcu – Opera Rara 2024

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 04, luty 2024 11:23

Poza tym dźwięk jest elektronicznie amplifikowany, podobnie jak głos aktorów wzmacniany za pomocą mikroportów. Adam Garbicz, interpretując ekranizację Solaris, dokonaną przez Andrieja Tarkowskiego, utrzymuje, że przywołane przez niego realia stacji kosmicznej odpowiadają wizji czyśćca.

Raczej świeckiego, w którym trzeba zmierzyć się z własnymi wyrzutami sumienia za winy popełnione wobec innych (Sartre utrzymywał z kolei, że „piekło to inni”). Materializującymi się pod wpływem oddziaływania tajemniczego Oceanu w postaci powracających zjaw. Nie sposób się od nich uwolnić, ponieważ generuje je własna pamięć, one zaś są całkowicie jej pozbawione.

Waldemar Raźniak, librecista i reżyser w jednej osobie, dla każdej postaci opracował odmienną ekspresję aktorską. Odwołując się do przerysowanych środków wyrazu, zwłaszcza w przypadku rozchwianego psychicznie i emocjonalnie Snauta (Adam Nawojczyk) czy mechanicznego automatyzmu u Rhei (Karolina Staniec) jako humanoidki, dopóki nie zacznie się dokonywać jej uczłowieczenie, czego przejawem będzie zdolność do odebrania sobie życia. A na tym tle jeszcze bardziej wyrazista i poruszająca, niema, wolno przesuwająca się postać ojca Gibariana (Krzysztof Globisz). Przejmujący jest finał, kiedy to, co odczuwane było dotąd jako uprzykrzające i wyzwalające pragnienie pozbycia się przyczyny, kiedy to nastąpi, staje się przedmiotem tęsknoty, nie mającej jednak już szansy na spełnienie. Czyżby w obliczu wieczności, na co wskazywałyby abstrakcyjne projekcje, zastępujące wcześniejsze multiplikacje figuralne scenicznej akcji.

                                                                 Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »